Mijn levensverhaal begint in 1957

IK BEN EEN LEEUW (astrologie), HAAN (chinese astrologie) EN EEN WOLF (betekenis naam Rudolf)

Ik heb in mijn leven mijn psyche leren begrijpen. Waarom ik dingen doe zoals ik ze doe, of gevoelens beleef, of hoe mijn gedachten worden vormgegeven.

Een zware harde leerschool is het geweest. Doordat ik op latere leeftijd door kreeg hoe mijn psyche zich had ontwikkelt en waardoor het zover is gekomen werd ik mij bewust wie ik van natura zelf ben. En dat is heel iemand anders, dan dat ik toon. Ik ben gereserveerd in het uiten van mijn gevoelens en raak snel gefrustreerd. Frustratie uit angst, uit onrechtvaardigheid, uit verdriet. Mijn verweer komt meestal voort uit frustraties. Ik wil jullie meenemen in mijn reis vanaf geboorte tot heden en waarschijnlijk raak ik ook delen van jullie, want ons leven heeft allemaal te maken met nature versus nurture.

In mijn leven heb ik grenzen overschreden en aangetoond dat wat niet eerbaar zou zijn wel degelijk eerbaar is. Als ik de betekenis bekijk van eerbaarheid, krijg ik het volgende resultaat:

"Eerbaar zijn" betekent dat iemand zich op een manier gedraagt die respect en vertrouwen verdient. Het houdt in dat de persoon integer is, eerlijk, en rechtvaardig handelt. Een eerbaar persoon houdt zich aan ethische normen en waarden en toont respect voor anderen. Dit gedrag wekt bewondering en waardering op van de mensen om hen heen, omdat het getuigt van een sterke morele basis en een betrouwbare karakter.

Met andere woorden ik overschreed normen & waarden en bewees dat mijn handelen toch eerbaar was. Dat had te maken met mijn eigen overtuiging, dat het rechtvaardig was en liefdevol. Ik maakte geen misbruik van een ander of manipuleerde de ander niet. Ethiek stond centraal, echter is een discutabel streven. Ik ben er nooit voor veroordeeld wat normaal wel had gekund. Ik balanceerde altijd op het randje, wat mij zelfvertrouwen opleverde.

Ik mocht als baby nooit huilen. Wij woonden in bij een groot gezin en ik moest stil zijn. Als ik huilde werd mijn moeder bang, boos en loste het op door met mij te blijven rondlopen om stil te krijgen.

WIE WAS IK?

Een vredelievend, lief, warm jongentje kreeg te maken met alle onrecht wat er op aarde bestaat.

Je komt op deze wereld ergens tot leven. Waar je tot leven komt is van wezenlijk belang. Het bepaald wie je wordt. Locatie en ouders zijn van grote invloed op hoe jij je ontwikkelt (nurture). Met de eigenschappen uit nature ontstaat een klein mensje. Je kunt altijd zeggen, dat iedere baby die geboren wordt er lief en aantrekkelijk uitziet. Iedere baby heeft maar twee dingen in het leven nodig, namelijk veiligheid om verder te ontwikkelen en zorg. Feral kinderen bewijzen, dat het niet noodzakelijk een mens hoeft te zijn die deze twee eigenschappen aanbiedt, het kunnen ook dieren zijn. De geschiedenis heeft dat bewezen. Veiligheid en zorg is iets anders dan liefde. Maar ja wat is nu liefde?

Ik ben geboren in Rotterdam, het lijkt wel een eeuw geleden. Een geheel andere tijd dan het heden. In alles anders eigenlijk. Mijn ouders woonden in bij een huisarts met een groot gezin. Zij hadden een klein kamertje tot hun beschikking. Helaas werd mijn moeder al weer na 6 maanden zwanger van mijn zusje die 15 maanden na mij de wereld tegemoet trad. Cruciale tijd voor een kind is tot 3 jaar om zich veilig te ontwikkelen. Helaas gold dat niet voor mij, mijn gehechtheid werd onveilig door de snelle geboorte van mijn zusje (symbiotische relatie met moeder werd abrupt verbroken op het moment van het begin van mijn angst periode (eenkennigheid). Vanaf dat moment moest ik de aandacht afdwingen, dus koos ik voor mijn verweer de rebelse methode. Ik groeide verder op als vredelievend mannetje en kreeg veel te maken met onrechtvaardigheid.

Als kleuter en basisschoolleerling herinner ik mij bij vlagen. Ik vond jongere kinderen belangrijker om mee te spelen, dan leeftijdsgenoten of ouderen. Ik werd gezien door jongeren. IN die periode ben ik een aantal keer verhuist. Van het westen naar het oosten. In Apeldoorn groeide ik op en eigenlijk voelde ik mij daar wel thuis. Ik was altijd bezig met nieuwe dingen te ontwikkelen, te ervaren en te beleven. Van school herinner ik mij niet zoveel. Ik vond mijn thuis in de kerk. Als rooms katholiek jongentje werd ik misdienaar. Ik voelde mij fijn en geloofde in God.  

Als herinnering schiet ik ineens naar mijn tiende levens jaar. Cultureel kreeg ik de opvoeding mee van een christen. Als rooms katholiek mannetje diende ik iedere ochtend vroeg de mis (misdienaar). Ik had al mijn hoop gegooid in het beminnen van God. Mijn droom was zo te zijn als Jezus. Ik wilde naar het seminarie om missionaris te worden.

Uiteraard werd dat op mij ingepraat door mensen uit de kerk. Mijn ouders waren geen fanatieke katholieken. Ik stond daar alleen in en nu terugkijkende was dat een hunkering naar liefde, aandacht.

Mijn ouders waren oorlogskinderen geweest en angst was hun rode draad in het leven. Mijn moeder stelde zich dominant op en bepaalde alles om onze veiligheid te waarborgen. Het werd een touw om mijn nek, af en toe strak aangetrokken. Vandaar mijn wens te vertrekken naar het seminarie op 11 jarige leeftijd. Ineens viel alle veiligheid weg. Ik werd veel gepest door de oudere jongeren. Ik zag eruit als een broekie en ik was ook een broekie. In korte tijd gebeurde er veel op het seminarie wat niets met liefde te maken had. Ik vertrok met heimwee naar de veilige omgeving van mijn dominante moeder.

Binnen 1 jaar bezocht ik vier middelbare scholen. Van gymnasium, naar havo, naar LOM naar uiteindelijk MAVO. Ik zelf snapte er niets van. Een psycholoog luisterde naar mij en betrok mijn ouders bij de voorvallen van wat er gebeurt was in het seminarie. Ik wilde niet leren, ik wilde van alles organiseren, sporten en beleven. Dat werd mijn redding, dacht ik. Maar niets was minder waar: ik werd mishandeld, terwijl ik mij inzette voor het goede. Zeg maar gerust met honkbal knuppels, vastgebonden, het ziekenhuis in geslagen.

Op een dag zat ik op mijn kamer. Alles wat mij overkomen was voedde mijn schuldgevoel naar God. Ik was intens slecht vond ik zelf en had zeker drie zelfmoord pogingen ondernomen. De bevrijding kwam toen ik mijn Jezus beeldje tegen de muur kapot gooide. Dat was een ware overwinning voor mij. Ik zwoer het geloof af en werd atheïst. Wat een bevrijding.

De rol van mijn ouders liet blijken, dat zij er werk van gemaakt hadden, echter jaren later bleek dat niet het geval te zijn. Ze hadden alles met de mantel der dominantie ter zijde gelegd en lieten mij in de steek. Ik voelde mij alleen, eenzaam. Ik sportte veel en dat was mijn redding. Na een slechte beleving van de pubertijd moest ik wel over grenzen gaan om te ontdekken wat ik allemaal kon bereiken.

Dat gebeurde ook. Ik ben er niet trots op, echter het leverde mijzelf toch nog eigen liefde op. Na drie pogingen om uit het leven te stappen, wilde ik zelf het heft in handen nemen. Op 17 jarige leeftijd vertrok ik naar vervroegde dienstplicht en daarna begon ik mijn loopbaan in het bedrijfsleven. Ik woonde uit huis en dat gaf enerzijds rust en anderzijds angst.

Angst welke ik met geloof in mijzelf aan moest pakken. Wat resulteerde in verkeerde keuzes. In deze periode heb ik het meest gehad aan mijn doorzettingsvermogen en mijn streven naar rechtvaardigheid. Deze laatste gooide steeds roet in mijn ogen, omdat de wereld nu eenmaal niet rechtvaardig was en in het heden nog niet is. Ik moest dus leren omgaan met oplichting, negatieve manipulaties, conflicten, oproer en noem maar op.

Tot 1995 lukte mij het maar moeilijk iets te begrijpen van integriteit. Ik werkte altijd bij bedrijven met een niet integere handelswijze en dat leverde altijd strijd op, wat ik meestal moest bekopen met ontslag. Dertien banen 12 ongelukken, zo’n figuur werd ik.

Ik leerde inzien dat ik een speciaal, uniek persoon ben. Eigenlijk kon ik alles. Meerbegaafdheid met een dyslectische afwijking, Welke sport ik ook beoefende ik draaide mee aan de top. Hetzelfde met mijn werk.

Tot mijn verbazing werd ik veelvuldig na uitvoerige psychologische testen aangenomen op banen waar ik echt wel op mijn tenen moest lopen met een grote verantwoording. Op mijn 21ste al manager van een logistieke afdeling (inkoop, transport, binnendienst, magazijn) en snel groeiende naar een topfunctie bij een internationaal productiebedrijf met meerdere afdelingen en veel personeel.

Nu ik erop terugkijk was ik meestal het eerste jaar erg succesvol, het tweede jaar brokkelde het af en meestal eindigde het in een deceptie. Maar door steeds meer lef en bravoure te stoppen in mijn sollicitaties groeide ik door naar een directie functie. Ik was toen net 32 jaar geworden. Ik balanceerde steeds tussen vertrouwen en wantrouwen. Ik bleef overeind in hectische tijden door in mijzelf te blijven geloven, ondanks dat ik mezelf niet kende.

In deze periode ging ik ver over grenzen heen, echter leverde dat mij super veel fijne gevoelens op. Ik bedekte alles met de mantel der liefde en rechtvaardigheid. Ik worstelde met deze begrippen.

In ontwikkeling liep ik altijd ver vooruit. Ooit heeft een invloedrijk persoon mij verteld dat ik jaren voor liep op de massa. Mijn ideeën waren grandioos echter mijn werkomgeving was nog niet zover. IK moest gaan leren investeren in een nieuwe leerstijl: die van analyseren. Na analyse kon ik de afstand in tijd overbruggen en nog doeltreffender naar buiten treden. Dat resulteerde in 1991 in een scheiding zowel privé als werk.

Ik ging voor mijzelf werken als organisatie-adviseur, interim, loopbaan-ontwikkelaar, coach, docent. VLConsultancy B.V. werd op de kaart gezet, echter helaas van korte duur. Een bijna fataal auto-ongeluk zorgde voor wederom een grote verandering in mijn leven. Mijn twee zoontjes en ik hebben het ongeluk ternauwernood overleefd. Op enkele seconden na mochten we het leven weer oppakken. De revalidatie duurde jaren. Nu zie ik die periode als cadeautje.

Wie ben ik

Ik ben niet meer volledig vredelievend. In deze hectische tijd zie ik de wereld verpauperen. De mentaliteit van de mens veranderd. Echter dat is een stroom buiten mijn bereik en daar kun je weinig in betekenen. Het enige wat je kunt doen is: jezelf neerzetten wie je bent, binnen jou eigen wereld. Ik heb een vrouw en nog twee jonge kinderen en met drie volwassen zonen, twee kleinkinderen,  heb ik mijn eigen wereld in kaart gebracht. Mijn medemens wil ik graag bijstaan in hun wereld als ik word toegelaten. Word ik niet toegelaten dan is mijn daadkracht of empathie ook begrenst.

Ik ben altijd een man van uitersten geweest. Ik zocht de pijn van het leven ook op om te kunnen bestaan. Ik ken geen wetten en regels, daar ben ik wars van, omdat mijn regels en wetten gebaseerd zijn op vrede, liefde, empathie, saamhorigheid, verantwoording. Dat is voldoende. Wetten en regels worden door juristen gemaakt. Vaak heeft het net zoals bij religie een inborst van macht wat er uit naar voren komt. Dat maakt velen machteloos en daar heb ik gelukkig zelf geen last van. Er gebeurt altijd wel iets om te blijven schakelen. Als meerbegaafde, want dat ben ik zeker, kan ik erg veel. Veel kwaliteiten zijn mij toebedeeld door het leven. Het inzicht heb ik moeten verwerven met tegenstellingen. Uitersten rekten mijn grenzen op en leverde veel zelfvertrouwen. Respect krijgen voor anderen kan ik hanteren, zodra ik de ander heb kunnen lezen. Zolang ik de ander niet ken, ervaar ik prikkeldraad. Deze verdwijnt als we tot elkaar gekomen zijn. Ik ben vergevingsgezind en kan niet werken met mensen die dat niet zijn. Fouten maken wij allemaal en levert meestal iets beters op dan de goede dingen die we doen.

Ik blijf doorzetten en ben overtuigd van mijn missie op deze aarde. Ik wil mensen blijven helpen (niet redden). Mensen een gezicht te geven in wie ze nu zijn. De pijn van de mens individueel verzachten (niet collectief). De laatste jaren is mij dat gelukt en daar ben ik trots op. Ik heb geleerd te relativeren, ook al zit ik nog wel eens in mijn frustratie. Ik kan nog steeds afgeven op een ander, echter weet dat dit mijn oude ik is en die langzaam wil ombuigen naar dat vredelievende mannetje.

Ik kan nog steeds vanuit wantrouwen reageren, maar weet dat weer om te buigen in vertrouwen. Wat een ander vind, vind ik minder belangrijk. Ik ben niet gerold in een persoonlijkheidsstoornis, alle ingrediënten waren ervoor beschikbaar. Wat maakt dan dat ik dat niet heb ontwikkeld? Daar liggen mijn toekomstige jaren te wachten op een antwoord.

Mijn zoektocht is een antwoord krijgen op de vraag: Wat is nu eigenlijk de betekenis van Liefde. Ik heb daar het antwoord nog niet op gevonden.